نوبتی هم که باشه الان نوبت منه
بگید بخونم یا که زوده
از این همه ترانه های عاطفی
نمیدونم آهنگ دلخواهش چی بوده
یه کافه و یه دنیا دلتنگی
یه حس پر غرور بی کینه
یادمه همیشه میگفتی مرد مورد علاقه ام اینه
از این همه عکس های یادگاری
اصلا میدونی هرچقدر برام باشه
مهمه نگاهت بود دلم رفت
گفتی یجور بگیر که خندشم باشه
این همه دوستهای صمیمی کی اند
همین الان بهم بگو عزیزم
کدومشون به غیر من تا حالا
شده برات یه قطره اشک بریزند
اونها همه مریضند
رویای من یه اجرای فوق العاده
چطور دلت اومد بری با اون
یکی از اون طرف ها بهم گفت
از کافه خونی هم رسیدی به خیابون
من که حقم این نبود نرانه هام که رفته اند از یاد
ولی ندارم گله از کسی خودم کردم که لعنت بر خود باد
خواننده مورد علاقه اش بودم همونی که شعرامو ازبره
همیشه مهمون ویژه ام بود الان دیگه بلیطم اونو میخره