شبهایی که دلتنگتم جای تو
نبودت رو محکم بغل میکنم
شبونه خودم رو تو قرص های خواب
با چند بسته تنهایی حل میکنم
میخوابم که توو خواب لمست کنم
که یکباره دیگه بگم عشق من
تو رفتی ولی من نمردم هنوز
یه خرده قشنگتر زمینم بزن
شبیه یه دردم که درمون نشد
شبیه یه زخمم که مرحم نداشت
همونی که حتی اگه دق کنه
میگن خوش به حالش اصلا غم نداشت
یه کوهم ولی توی دستای باد
یه کوهام ولی تکیه کردم به تو
چقدر بی خودی دلسپردم بهت
تو هم بی تفاوت از اینجا برو
زمستون توو خونه من ببین
ببین برف و بارون به جونم زده
تو درد عمیقی توی قلبمی
که حتی اگه باشی حالم بده
به تنهایی محض من فکر کن
به اشکی که میتونه دریا بشه
یه شاعر اگه توو خودش گم بشه
شاید توی شعرهاش پیدا بشه