از اینجایی که من هستم تا آغوشت چقدر راهه
جدایی قسمت ما بود و این دوری یه کابوسه
باید عادت کنیم هر دو به دنیایی پر از غصه
تو باید ماه من باشی که شبهامو بغل کرده
تو اون خوابی روی چشمام که رویامو بهم داده
تو شعر و نوری رو تن مهتاب
تو ساز و شوری تو دل بیتاب
بی توجونم سرده یخ کرده
بی تو این زندگی مرگ این مرده
نباید از دلم کم شی که قلبم بی تو میمیره
روزای عاشقیمونو خدا از ما نمیگیره
تو ای کاش ماه من باشی که شبهامو بغل کرده
تو اون خوابی روی چشمام که رویامو بهم داده